"خداحــافظ رفیــــق...!"

یادگرفته ام تنهایی ام را ماهرانه پشت روزنامه ای  پنهان کنماما از مهتاب که بوی شانه های تو را می دهد چیزی را نمی توان پنهان کرد.....

دلتنگی های آدمی را باد ترانه می خواند

رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد 

و هر دانه ی برفی به اشکی نریخته می ماند

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشق های نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو

و من.....

وقتی دوست داشتن میان من و تو نزدیک است

و حجم های خالی زندگی با نام من و تو پر نشد

وقتی سکوت می کنی...

در برابر هر آنچه برای تو دارم..

.
شاید تنها کلامی که ما را...

به هم پیوند خواهد زد این باشد...

"خداحافظ رفیق...!"

حرفه دلم بود!

برای تو......